Pierścionek zaręczynowy - historia i zwyczaje

Tradycją jest, że mężczyzna oświadczając się swojej kobiecie wręcza jej pierścionek zaręczynowy. Przyjęcie tego prezentu oznacza przyjęcie oświadczyn i rozpoczęcie przygotowań do ślubu. Wygląd tego prezentu to jedna z ważniejszych rzeczy, ponieważ przez wiele lat będzie on przypominało tym wydarzeniu, a być może stanie się nawet rodzinną pamiątką dla przyszłych pokoleń.

Skąd wywodzi się ta tradycja?

Pierwsze pierścionki powstawały już w starożytnym Egipcie. Miało to miejsce aż 2000 lat przed naszą erą. Początkowo używano do nich zwykłego drutu. Użycie szlachetniejszych materiałów pojawiło się dopiero później. Zaczęto używać między innymi kości słoniowej, złota, czy brązu. Również Grecy i Rzymianie wręczali swoim wybrankom podobne prezenty. Złote pierścienie przez długi czas były zarezerwowane tylko dal bogatych i wysoko postawionych Rzymian, takich jak na przykład lekarzy. Po pewnym czasie dozwolone było noszenie ich przez osoby zakochane. Jednocześnie zaczęły pojawiać się w nich ozdoby, głównie drogocenne kamienie. W chrześcijaństwie symbol ten dopiero od XII wieku stały się symbolem zaręczyn.

Stosowane materiały

Z czego najczęściej wykonuje się pierścionki zaręczynowe? Najpopularniejsze i najczęściej stosowane materiały to złoto, tytan lub platyna. Stosowane złoto to najczęściej tradycyjne, żółte, jednak w ostatnim czasie popularne stało się tzw. białe złoto, czyli stop złota z cynkiem, niklem lub srebrem.  

Równie wielkie znaczenie ma również kamień szlachetny stosowany jako ozdoba. Mówi się, że prawdziwy pierścionek zaręczynowy wyposażony jest w diament, stąd też największa popularność tego materiału. Stosuje się również szmaragdy, szafiry, rubiny, topazy, a także wiele innych kamieni.

Tradycja

Ciekawe są również tradycje dotyczące noszenia pierścionków. W Polsce wybranka zakłada go na serdeczny palec prawej dłoni, jednak wielu krajach wygląda to zupełnie inaczej. W Anglii osi się go na lewej ręce, a na przykład w krajach skandynawskich kobieta otrzymuje obrączkę, którą zakłada na lewą dłoń, a w dniu ślubu dostaje drugą identyczną, która zakłada na prawą dłoń.